Exhausting but fun weekend. I journeyed to New York City for an antiwar march yesterday, on the first anniversary of our country’s invasion of Iraq. Stayed with Camille and Mike, who took me to a show on Friday. This morning I sang with their choir, then bought a Japanese import of DDR Extreme in Chinatown before heading home.
Carnival Knowledge was a sideshow with a history lesson. For example, Todd Robbins tells you about the human blockhead
, then hammers a four and a half inch nail up his nostril. The person in front of me cringed and shrank into her seat, making it more entertaining.
She also flinched at each crunch as he ate a light bulb. I’d nominate him for a Tony for Best Performance by a Lip for his exquisite expressions while grinding glass twixt his teeth.
Todd said don’t call him a freak
, because he’s not worthy of the term. True freaks are the royalty of the sideshow
, and are getting harder to find nowadays. Representing true freaks were Jennifer Miller, a machete‐juggling bearded woman, who seems to have replaced Little Jimmy, a dancing dwarf in a pith helmet pictured in their programs. Todd’s contrast between true freaks and self‐made freaks reminds me of a line from an X‐Files episode:
Dr. Blockhead: Twenty‐first century genetic engineering will not only eradicate the Siamese twins and the alligator‐skinned people, but you’re going to be hard‐pressed to find, uh, a slight overbite or a not‐so‐high cheek bone. You see, I’ve seen the future and the future looks just like him. (He points to Mulder, who stands in front of a trailer, foot on a step, hands on his hips, with a distant expression like a fashion model.) Imagine going through your whole life looking like that. That’s why it’s left up to the self‐made freaks like me and the Conundrum to remind people…
At the other end of the hierarchy, some sideshow acts are simple stunts anyone can do. To prove it, he picked audience members to come onstage to do them. Someone to my right was renamed Madame Electra
. He had her sit on a gaudily decrepit electric chair and gave her a long fluorescent bulb, which lit up. Mike and three others became The Flying Ebola Brothers
, and performed the amazing antigravity death‐defying human pretzel.
Go earlier than we did. The box office gives you a strip of five tickets to play midway games by the cocktail bar, like popping balloons or knocking down milk bottles. I spent mine on little bags of popcorn.
Saturday, I joined an antiwar march, which United for Peace and Justice called The World Still Says No to War
. A good day for a stroll around Manhattan. Not too cold for March, though windy. Barricades along the curbs kept us in the middle of the street, not penned in single block strips of sidewalk.
Cops were confiscating signs, removing the sticks, then returning the placards. My sign was a long blue balloon I brought back from the show. (Pity my yellow balloon didn’t last the night; I could have twisted it into a yellow ribbon.) A couple protestors took my balloon as a joke about the ban on signs on sticks. They joked, Wow, they let you bring that in?
or Better be careful with that!
Asked what message my balloon was sending, I replied, Erik, I’m over here.
Erik and I planned to walk together, but we missed our rendezvous in a café a half hour before, and I never found him among the teeming 100,000.
Had I wanted a sign, United for Peace and Justice handed out theirs mounted on cardboard tubes where the march began. Cardboard tubes seem plentiful in garment district trash. A few served as makeshift flagpoles for Palestinian flags. I liked the slick Re‐Defeat Bush
signs, though I paid more attention to handlettered ones.
Few puppets this time, but one guy pushed around a wooden model oil well on a handtruck. Perhaps the cops let him bring it in because it was too big to use as a weapon.
In the wrong hands, even a balloon can be a weapon. The previous night, I learned that you can shove your finger up the bottom and shoot it off like a missile. (I’m told that works on some boys, too.) Put that lesson to use launching my balloon at someone on a ladder wearing a mask of Donald Rumsfeld, the secretary of defense, covetously caressing a big inflatable globe with bloody‐hand gloves.
Were I closer to the barricades, I might have had a shot at the mayor of New York. Michael Bloomberg passed by outside the barricades with a camera crew and a besuited entourage. Probably members of his staff, but I imagined them as bodyguards prepared to take a balloon for him. People near the barricade recognized him and booed.
I was surprised to hear Dennis Kuchinich come speak, though several supporters in the crowd wore his campaign stickers or pins. One alternated her handwritten signs reading Where is Kerry?
and God grant Kerry the courage of Kuchinich
. Figures that a congressman who seriously introduced a bill to create a cabinet Department of Peace would come to a peace rally.
Artists for Peace had a banner with a marker‐pen version of Picasso’s masterpiece Guernica, depicting the horrors of war. (Symbolically, the United Nations hung a drape over a tapestry of Guernica when Colin Powell, the secretary of state, tried to persuade the Security Council to back a war against Iraq, by presenting false evidence of weapons of mass destruction.) But my favorite signs had merely a photo and a name of one of the hundreds of American soldiers who have died in Iraq, not defending their homeland against a foreign threat, but to invade a weak, oil‐rich country with no weapons of mass destruction and no ties to al‐Qaida or 9/11.
Billionaires for Bush were counter‐protesting
. We paid good money for this president!
Get a job, liberal!
Four more wars! Four more wars!
When protesters chanted, Show me what democracy looks like!
This is what democracy looks like!
, the swanky Billionaires in their bowlers and tiaras chanted back, Show me what plutocracy looks like!
This is what plutocracy looks like!
Their over‐the‐top boosterism seemed like great fun.
After all the speakers were done, people drummed on plastic pails while others danced. When I got tired of jumping around, I jammed with the drummers by rhythmically rubbing my balloon.
NY1’s coverage later said it was less violent
than some past protests. As if a peaceful antiwar protest were surprising. The only discord I saw was a shouting match between two men over the meaning of a woman’s sign, End Zionism and all racism
. She should’ve known that message would offend someone.
Today, though I’m an atheist, Camille and Mike brought me to their Interfaith Fellowship service across from Carnegie Hall. We went in an hour early because they had choir practice. I was invited to sing with them. The music director liked my sound, so I joined the choir during the service.
Get Together
is fun to perform ala gospel choir. Standing in front of everyone on tired feet, I willed my leg to stop jittering nervously. But soon I was swept away. The congregation stood and clapped time as we sang the chorus, Come on people now, smile on your brother, everybody get together, try to love one another, right now.
It was one of the highlights of my weekend.
Lacegigan sed amuzan semajnofinon. Mi vojaĝis al Nov‐Jorko por kontraŭmilita marŝo hieraŭ, je la unua datreveno de la invado de Irako far nia nacio. Pasloĝis kun Camille kaj Mike, kiuj venigis min al teatraĵo, vendredon. Ĉi‐matenon, mi kantis kun ilia ĥoro, tiam aĉetis japanan importon de DDR Extreme en la ĉinkvartalo, antaŭ iri hejmen.
Karnavala Scio estis flankspektaklo kun historia leciono. Ekzemple, Todd Robbins vin informas pri la homa blokkapulo
, tiam martelas najlon de kvar kaj duonan colojn en sian naztruon. La homo antaŭ mi timkaŭris kaj malkreskis en sian sidejon, pliamuzige.
Ŝi ankaŭ sin ekretiris ĉe ĉiu krakmaĉo, dum li manĝis lumampolon. Mi lin kandidatigus por premio de Tonĉjo por Plej Bona Ludado far Lipo por lia ekskvizita esprimo, muelante vitron inter siaj dentoj.
Todd diras ne nomu lin monstro, ĉar li ne meritas la terminon. Veraj monstroj estas la reĝularon de la flankspektaklo
, kaj estas pli dificila trovi nuntempe. Reprezentanta verajn monstrojn estis Jennifer Miller, maĉeto‐ĵongla barbulino, kiu ŝajne anstataŭis Malgranda Jimmy, dancantan hometon en sunkasko bildigita en iliaj programoj. Kontrasto de Todd inter veraj monstroj kaj memfaritaj monstroj min memoras pri linio el epizodo de X‐Files [Ikso‐Dosieroj]:
D‐ro Blokkapulo: Dudek unua jarcenta genetika inĝenierado ne nur elradikigis la Siamaj ĝemeloj kaj la aligatoro‐haŭtaj homoj, sed vi apenaŭ povos trovi, ah, etan pretermordo aŭ ne‐tiel‐altan zigomon. Vi vidas, mi vidis la futuron kaj la futoro tute similas lin. (Li indikas Mulder, kiu staras antaŭ remorko, piedo sur ŝtupo, mano sur sia kosko, kun fora aspekto simila al moda modelo.) Imagu daŭri vian tutan vivon aspekti tiel. Tio estas kial lasis ja al la memfaritaj mostroj, kiel min kaj la Enigmon, rememorigi homojn…
Ĉe la alia fino de la hierarkio, iaj flankspektaklaj aktoj estas simplaj akrobataĵoj kiu iu ajn povas fari. Por pruvi ĝin, li selektis membrojn de la ĉeestantaro por veni scenejen por ilin fari. Iu desktra renomiĝis Madame Electra
. Li igis ŝin sidis sur puce pentrita kaduka elektra seĝo kaj donis al ŝi longa fluoreska lumampolo, kiu eklumis. Mike kaj tri aliuloj igis La Flugantaj Ebola Fratoj
, kaj prezentis la miriga kontraŭgravita mort‐defianta homa breco.
Iru pli frua ol ni faris. La biletejo donas al vi strion da kvin biletoj por ludi karnivalajn ludojn apud la koktela drinkejo, kiel knaligi balonojn aŭ faligi laktobotelojn. Mi elspezis la miajn por saketoj da krakmaizo.
Sabaton, mi kuniĝis kontraŭmilitan marŝon, kiun United for Peace and Justice nomis La mondo ankoraŭ neas al milito
. Bona tago por promeno ĉirkaŭ Manhattan. Ne tro frida por marto, kvankam ventis. Barikadoj laŭlonge de la trotuarrandoj limigis nin ĉe la centro de la strato, ne enfermis nin al unublokajn striojn da trotuaro.
Sbiroj konfiskis signojn, forprenis la bastonojn, kaj revenis la afiŝojn. Mia signo estis longa blua balono, kiu mi portis el la teatraĵo. (Domaĝe mia flava balono ne daŭris la nokton; Mi povus ĝin tordi kiel flavan rubandon.) Pluraj protestantoj interpretas mian balonon kiel ŝercon pri la malpermeso de signoj sur bastonoj. Ili ŝercis, Ha, ili lasis vin alporti ĝin?
aŭ Devu prigardi ĝin!
Demandita pri kian mesaĝon la balono komunikis, mi replikis, Erik, jen mi tie ĉi.
Erik kaj mi planis marŝi kune, sed ni maltrafas nian rendevuon en kafejo antaŭ duona horo, kaj mi neniam lin trovis meze de la svarmanta 100,000.
Se mi deziris signon, United for Peace and Justice disdonis la ilian muntiĝatan sur kartonaj tuboj, kie la marŝo komencas. Kartonaj tuboj ŝajnas abunda en vestkvartala rubo. Pluroj servis kiel improvizitajn flagstangojn por palestinaj flagoj. Mi ŝatas la netaj Re‐venku Bush
signoj, kvankam mi pli atentas la manliterigan.
Malmultaj pupoj ĉi‐okaze, sed ulo puŝis ĉirkaŭe ligna modelo de petrolputo sur rulframo. Eble la sbiroj lasis lin alporti ĝin ĉar ĝi estis tro granda por uzi kiel armilon.
En malĝustaj manoj, eĉ balono esti armilo. La pasintnokton, mi lernis, ke vi povas ŝovi vian fingron en la malsupro kaj ĝin pafi for kiel misilon. (Mi informiĝis, ke tiu efikas sur ankaŭ iaj uliĉoj.) Mi aplikis tiun lecionon por lanĉi mian balonon al iu, portanta maskon de Donald Rumsfeld, la sekretario pri defendo, kiu avide karesis grandan aeritan globon per sanga‐manaj gantoj.
Se mi pli proksimas al la barikadoj, mi eble povus provi al la urbestro de Novjorko. Michael Bloomberg preterpasis ekster la barikadoj kun kameraistaro kaj kompletoportanta ĉirkaŭantaro. Probable membroj de lia oficistaro, sed mi imagis ilin kiel korpogardistojn prepariĝitajn preni balonon por lin. Homoj proksimaj al la barikado lin rekonis kaj huis.
Mi surpriziĝis ke Dennis Kuchinich venis paroli, kvankam kelkaj subtenantoj en la amaso portis liajn kampajnajn glumarkojn aŭ insignojn. Iu alternigis siajn manskrikajn signojn, kiu tekstis Kie estas Kerry?
kaj Dio donu Kerry la kuraĝo de Kuchinich
. Kompreneble kongresano, kiu serioze enkondukis bilon por krei kabinetan departmenton pri paco, venus al kunveno por paco.
Artistoj por Paco havis standardon kun feltmarkila prezento de majstroverko de Picasso Guernica, bildiganta la hororoj de milito. (Simbole, la Uniĝintaj Nacioj pendis drapiraĵon sur tapiserio de Guernica kiam Colin Powell, la sekretario pri ŝtato, klopodis persvadi la Konsilio de Sekureco apogi milito kontraŭ Irako, per prezentado de falsaj indikaĵoj de armiloj de amasa detruo.) Sed mia preferataj signoj havis nur foto kaj nomo de unu da centoj de usonaj soldatoj, kiu mortis en Irako, ne defendante ilian hejmolandon kontraŭ fremda minaco, sed por invadi feblan, petrolriĉan nacion sen armiloj de amasa detruo, kaj sen ĉeneroj al al‐Qaida aŭ 9/11.
Bilionuloj por Bush kontraŭ‐protestis
. Ni pagis bonan monon por tiu ĉi prezidento!
Prenu oficon, liberalulo!
Kvar plu militojn! Kvar plu militojn!
Kiam protestantoj ĉantis, Kiel demokratio aspektas?
Tiel demokratio aspektas!
, la luksaj Bilionuloj portantaj iliajn bulĉapelojn kaj tiarojn reĉantis, Kiel plutokratio aspektas?
Tiel plutokratio aspektas!
Ilia troiga subteno ŝajnas amuzega.
Post kiam ĉiuj da parolantoj finis, homoj tamburis per plastaj siteloj dum aliaj dancis. Kiam salti ĉirkaŭ min lacas, mi penas improvizi kun la tamburantoj per ritma grincado de mia balono.
Raporto de NY1 poste diras, ke ĝi estis malpli violenta
ol iuj pasintaj protestoj. Kvazaŭ paca kontraŭmilita protesto estis surprizinda. La sola malakordo, kiun mi vidis, estis laŭta argumento inter du homiĉoj pri la signifo de signo de homino, Finu zionismon kaj ĉian racismon
. Ŝi devus anticipi, ke tiu mesaĝo ofendos iun.
Hodiaŭ, kvankam mi estas ateisto, Camille kaj Mike venigis min al ilian prezento de Interfaith Fellowship fronte al Carnegie Hall. Ni venis je unu horo frue ĉar ili havis ĥoran praktikon. Mi invitiĝis kanti kun ili. La muzika direktoro ŝatis mian sonon, do mi kunigis la ĥoron dum la prezento.
Kuniĝu
estas amuza prezenti en stilo de evangelia ĥoro. Starante antaŭ ĉiuj sur lacaj piedoj, mi pervolis mian kruron halti anksii. Sed baldaŭ mi balaiĝas for. La preĝejanaro staris kaj plaŭdis laŭtakte dum ni kantas la refrenon, Venu homoj nun, ridetu fraton, ĉiuj ajn kuniĝu, penu ami un’ l’alian, ja nun.
Ĝi estis unu da la ĉefpartoj de mia semajnofino.
No comments:
Post a Comment